Onlangs werd Gerda Van Erkel bekroond met de Kleine Cervantes voor haar boek Vliegen zonder vleugels. Deze literaire prijs werd haar toegekend door Gentse middelbare scholieren. Het doel van deze prijs is "het lezen stimuleren, het prikkelen tot schrijven en het spreken over literatuur aan te moedigen en jongeren school-en netoverstijgend samenbrengen met literatuur als gemeenschappelijke factor."
"Schrijven is voor mij een uitweg. Een manier om tot rust te komen na een volle dag honderd procent aanwezig zijn. Al schrijvend verwerk ik, uiteraard in een fictieve context, de verhalen die ik overdag hoor en die me raken en bezig houden. Door 'erover' te schrijven bevestig ik mijn betrokkenheid.
Schrijven is stilstaan om geraakt te worden. Het is de lezer uitdagen. Als die geraakt wordt, verandert hij. Hoe verloopt dat innerlijke proces bij de verschillende personages?
En hoe zit ik, met mijn geschiedenis, verweven in het boek? Wie zijn wij als voornaam, als familienaam en als soortnaam 'mens'? En waarom moet je leven met je lijf, in het hier en nu?"
Vorig jaar bladerde ik in een boek over Japan, het was zo oubollig dat ik het opzij wilde leggen. Maar toen stuitte ik op een merkwaardige zin: 'Vuurmeisjes kunnen geen man vinden. Hij zal bang zijn dat ze hem opbrandt.' Sterke meisjes worden blijkbaar als een gevaar gezien voor hun echtgenoot. Ik werd razend en begon te schrijven.
Als therapeut krijg je meer inzicht in wat mensen drijft, je ontrafelt relaties binnen gezinnen, binnen de maatschappij. Ik onthou wat ik hoor, en geef dat een plaats in mijn boeken.
0 reacties:
Een reactie posten